-
Laatst bijgewerkt op
Kort gezegd bedoelt men met proliferatie de verspreiding van wapens, en met ontwapening de effectieve eliminatie ervan. Preventie en controle op vlak van bewapening zijn belangrijk om antwoord te bieden op uiteenlopende actuele dreigingen, zoals:
- de ontwikkeling van nucleaire programma’s voor militaire doeleinden;
- het gebruik van chemische wapens in bepaalde conflictzones;
- de humanitaire impact van het gebruik van conventionele wapens.
De export van wapens en goederen voor tweeërlei gebruik is onderworpen aan controle. Hiermee probeert men te vermijden dat civiele goederen aangewend worden voor wapenproductie of dat wapens ingezet worden om de mensenrechten te overtreden.
In deze rubriek vindt u informatie en duiding over de Belgische aanpak, meer bepaald over:
Het onderstaande schema geeft een bondige voorstelling van de dimensies van ontwapening en non-proliferatie.
Ontwapening en non-proliferatie
Rol van de Europese Unie
Regionale instabiliteit en conflictsituaties liggen vaak aan de basis van bewapeningsprogramma’s. De Europese Unie (EU) kan een belangrijke rol spelen in de beperking daarvan door de inzet van haar instrumenten van conflictpreventie en -beheer.
Recent nam de EU een nieuwe strategie inzake illegale vuurwapens, handvuurwapens en lichte wapens aan. De EU heeft ook een strategie inzake massavernietigingswapens, aangenomen in 2003.
In elk gemengd verdrag tussen de EU en een derde land moet de “non-proliferatie clausule” opgenomen worden. Die clausule zet de ondertekenende partijen ertoe aan om hun verplichtingen inzake non-proliferatie na te komen.
De EU onderneemt regelmatig gerichte stappen in verband met ontwapening en non-proliferatie, bijvoorbeeld om derde landen te overtuigen toe te treden tot de belangrijke wapenbeheersingsakkoorden zoals het Kernproefstopverdrag en het Chemische Wapenverdrag.
